Yaşam denen bu kısa kaman diliminde ne kadar az ömrümüz olduğunun hepimiz farkındayız. Doğduğumuz andan itibaren kum saati yavaş yavaş geriye yani sona, kimilerine göre ise yeni, bilinmeyen bir başlangıca doğru akıyor. Acele etmeye küçük yaşlardan beri teşvik ediliyoruz.

Okulda boş zaman kaybetmemeliyiz; ne de olsa yaşlandığımızda uzun yaz tatillerini ve miskinlik zamanlarını özlerken bulacağız kendimizi. Biraz daha zaman olsa belki hasretini duyduğumuz şeyleri yapmak için…

Pişmanlığın tohumlarını küçük yaşlardan atmışız herkes gibi.

Yetişkinlik zamanları geldiğinde baskı aba altından sopa gösteriyor; açık seçik göremesek de  orada olduğunu hissediyoruz.

Belirli kurallar olmasa ve istisnalar kaideyi bozsa da yaşam çizelgemiz belli.

Aile kurmak için ne yapmalı? Emekliliğe nasıl hazırlanılır? Bu soruların cevapları bizden öncekiler tarafından kanun haline getirilmiş.

Çocuklar için, eğitim için, emeklilik ve hatta mezarımız için bile önceden b planı oluşturmamız lazım. 

Her şey saat(!) tarafından ayarlanmış gibi görünüyor. Rahat bir şekilde emekli olabilmemiz için ne kadar para kazanmanız ve kariyerimizin belli bir yaşta başarılı sayılmaya nasıl başlaması gerektiğini öğretiyor Saat Amca bize; yanında da deneyim dediği ilacıyla. Hasta olduğumuzda bu ilacı içiyoruz.

Küçük yaşlardan beri hayalini kurduğum şey stilist olmaktı. Minik bir kız çocuğuyken kendi elbiselerimi kesip (yani annemi çıldırdıp), bebeklerime yeni elbiseler tasarlıyordum.

İstediğim şey “sitilist”likti, tabi ki o olmazsa dansözlük arka cepte!

Para denen mevhumla istediğim şeylere sahip olabileceğimi anladığım yaşa geldiğimde, bu stilistlik denen olayın istediğim şeylere beni ulaştıramayacağını öğrendim. Evet, 90’lı yıllarda böyle şeyler kimseye göre para yapmıyordu.

Üniversite sınavına hazırlanırken hala hayatta tam olarak neye hizmet etmek istediğimi bilmiyordum. Bildiğim tek şey yaratıcı ve fark yaratan işlerde yer almak istediğimdi. Lojistik ve tedarik zincirinin içine kendi kendimi sürüklediğimde bu sektörde yaratıcılığa çok da yer olmadığını fark etmem 2 günümü aldı ya da almadı.

Üniversitede Green Peace’le kendini gemilere zincirlemek isteyen kız gitmiş, gemi programlarını takip eden bir robot ortaya çıkmıştı adeta.

Yabancı bir ülkede maalesef kendinize çalışmak için sponsor bulmak zorundasınız. Başvurduğum ve severek yapabileceğimi düşündüğüm işlerden sponsorluk bulamadım ve tercihimi yaptım. Garantici davranacak, bu saçma sapan hayalleri bir kenara atacaktım.

5 yıl sonra artık daha tecrübeliyim. Bu ülkedeki varlığım sponsorlara bağlı değil artık. İstediklerimizin gerçek olmasından bazen korkmamız gerektiği çok doğru. Hayat bazı güzellikleri bize verirken bazılarını el altından alıyormuş.

En azından deneyimliyim! Tabi, Saat Amca beni es geçmedi de diyebiliriz!

26 yaşında yaşlı ve geri dönülemez bir noktada hissediyorum kendimi. Okumak istediğim okullar için sabrım yok, baştan başlamak ve amatör olmak için ise iştahım.

İstediğim hayatı orada bir yerde başkaları yaşıyor.

Böyle depresif, kanaatkar ve uyumsuz düşüncelere daldığım zamanlarda çoğu zaman Yavuz Çetin aklıma gelir. Sisteme “Nasıl başardın?” diye sormak isterim. Cevabını duymak istemediğim bir soru bu ama hep aklımın bir kenarında işte.

Hayatın, hiç beklemediğimiz anda herşeyi tersine çevirme yolları var.

İyi haber şu ki kariyerinizde veya hayatta bulunduğunuz nokta ne olursa olsun, baştan başlama şansımız var. Hayallerimize ulaşmak için hiçbir zaman çok geç değil. Yaşımız asla istediğimiz şeyin peşinden koşmak için engel oluşturmamalı.

Hayatta şu ana kadar yaptığınız herşey bugün sizi bulunduğunuz ve olmanız gereken noktaya getirdi.

Bir kavşakta bulunduğunuzu ve adım atmanız, harekete geçmeniz gerektiğini farz edin. Mesele sadece doğru yönde bir adım atmak meselesi. Şu anda yaşımız ne olursa olsun bu adımı atmak için yeterli olgunluğa ulaşmamız gereken doğru yaştayız. Bu noktada, hepimizin farklı yaşlarda olgunlaştığını hatırlamak gerekiyor.

Şu anda kendinize basit bir soru sorarak işe başlayın.

Hayatımda elde etmek istediğim şey nedir?

Bu soruyu cevapladıktan sonra, oraya nasıl ulaşacağınızı bulmanız ve oraya giderken yanınıza almanız gereken parçaları sırt çantanıza koymanız gerekiyor.

İşte ne yaşta olursak olalım hedeflere ulaşma konusundaki birkaç ipucu:

1. Hedefini yaz

2. Zaman tablosunu ayarla

3. Saygı duyduğun birine hedefini söyle

4. Sonuç yarat

5. Kendini ödüllendir

6. Kendini başkalarıyla kıyaslama

7. Geçmişi geçmişe bırak

8. Hataların için kendini bağışla

9. Hayattan zevk al

Yaşam çizelgenizdeki artık önemi olmayan hayaletleri bir kenara bırakma kararını almak hiçbir zaman boşa kürek çekmek demek değil. Yaşlandıkça ve olgunlaştıkça, kendimizi ve yapmak istediklerimizi daha iyi tartarız. Bu bile tek başına hayallerimizden vazgeçmemek için güzel bir sebep.

” 9 Madde mi? 10’a tamamlasaydın bir zahmet” diye isyan etmeyin.

10. Bu şarkıyı dinleyin, ışığa adım atın: