İnsan hayatı aslında acılardan ibarettir; bu acıların sebebi bencil ve doymak bilmez isteklerdir; insanın bencilliği ve istekleri sona erdirilebilir; sonuçta bütün bu doymak bilmez arzu ve iştah ortadan kaldırıldığında, ulaşılan durum nirvana olarak adlandırılır. Bencillik ve isteklerden kaçışın yöntemi, “Sekiz Katlı Asil Yol” diye adlandırılır: Doğru görüş, doğru niyet, doğru konuşma, doğru hareket, doğru geçim kaynağı, doğru çaba, doğru düşünme ve doğru meditasyon.
-Buddha
Mutluluk…
Bir zamanlar iyi notlarla üniversiteden mezun olmanın beni mutlu edeceğini düşündüm. Daha fazla yer keşfetmenin, yurtdışında yaşamaya başlamanın ve tatminkar bir işe sahip olmanın da…
Yukarıda bahsettiklerimin hepsini yaptım, ancak hepsi her zaman son kullanma tarihleriyle geldiler. Bir süre beni mutlu ettikten sonra, mutlu olmak için başka başka hedefler koydum kendime.
Sonunda, şu soruyu sordum: “Ben şimdi su anda gerçekten mutlu olamıyorsam, ne zaman mutlu olacağım? Bir gün istediğim gibi mutlu olduğum günü görecek kadar yaşayacak mıyım acaba?” Hayatımda zaten sahip olduğum şeyleri takdir edemezsem, ileride sahip olduklarımın değerini nasıl bileceğim?”
Yok hayır. Böyle olmayacak, hep mutsuz kalacağım. Çok açık…
Sonra düşündüm ki, “İstediğim tek şey aslında mutluluk ise, neden kısayoldan oraya gitmiyorum?”
Bir ofiste çalışmak,özel yaşamımızdaki herhangi bir arkadaşımızla veya ailemizle geçirdiğimizden daha fazla zamanı, meslektaşlarımızla geçirmemizi gerektiriyor. İş arkadaşlarımızın davranışlarının bizim üzerimizdeki etkisi dolayısıyla kaçınılmaz oluyor. Bundan uzun bir süre önce eski bir müdürümün insanlarla olan etkileşimlerini gözlemleyerek, stresli veya sinir bozucu durumlarda kendi tepkilerimin nasıl olduğunu merak etmiştim.
Çalıştığım şirket çok kalabalık sayılmazdı. En azından birazdan bahsedeceğim bu patronun davranışlarını gözlemleyebilecek kadar masam ona yakındı diyebilirim. Tabi ki müdürün kendine ait bir odası vardı ve çoğunlukla ya telefon görüşmeleri yapar ya da toplantıda olurdu. Eğer sekreteri yerinde yoksa veya ulaşmak istediği insan o anda müsait değilse, telefonun meşgul tonunu duyduğu anda ahizeyi masaya çarpar ve kızgınlığını belli edecek bir takım homurdanmalar ve sanıyorum ki küfür-konuşma arası sesler çıkarırdı. Bahsettiğim insan bizden yaşça çok büyüktü ve bir takım sağlık sorunlarıyla mücadele ediyordu. Bu koşullardaki bir insanın her gün bu şekilde sinir ve stres altında çalışabileceğini düşünebiliyor musunuz?