“En karanlık gece bile biter ve güneş doğar” – Victor Hugo
Bu sene Mart ayında benim için çok önemli olan bir insanı kaybettim.
Yurt dışında olduğum için ancak bir hafta sonra Türkiye’ye dönüş yapabildim. Böyle durumlarda acının içinde olup duygularını sevdiklerinle paylaşmak mı daha kolay yoksa uzaktan seyirci kalıp uyuşuk bir şekilde yaşamak mı? Hala bu sorunun cevabını veremedim maalesef.
O hafta bütün gece karanlıkta her gece güneş doğana kadar ya kötü rüyalarla ya da düşüncelerimle uğraştım durdum. Hayatımda belirsiz olan çok şey vardı.
Hiçbir şey benim aleyhime çalışmıyor gibiydi. Herşey, bütün hayatım sanki yoluna konulamayacak şekilde umutsuzdu. Daha da kötüsü, içe dönük yapım yüzünden, duygularımı tam olarak anlatamıyor ve beynimdeki düşüncelerle daha da büyük bir sessizliğe ve soğukkanlı bir duyarsızlığa doğru sürükleniyor gibiydim. Çevremde yardım edebileceğini bildiğim çok yakın insanlar vardı; aynı tecrübelerden hatta daha da zorlarından geçmiş olduğunu bildiğim…
